De nieuwe Wet Werk en Zekerheid heeft grote gevolgen en heeft dan ook veel discussie losgemaakt. Zowel in dagbladen als op tv verschijnen hier regelmatig items over. Gisteren nog een debat in de Tweede Kamer. Ook in de glastuinbouw zien we dat de wet onbedoelde nevenwerking heeft. Waar het kabinet eerder verplichten van vaste contracten voor ogen had, zorgt de wet er in praktijk juist voor dat werkgevers extra maatregelen nemen om met hun tijdelijke krachten niet in die situatie terecht te komen. 

Voor het seizoenswerk in de agrarische sector heeft LTO met vakbonden aan minister Asscher voorgesteld om een uitzondering te maken. Asscher gaf gisteren aan deze maatwerkoplossingen positief te benaderen om daarmee negatieve effecten van de WWZ in de praktijk  te voorkomen. Dit lijkt echter op symptoombestrijding, omdat er ook een diepere oorzaak is.

Werkgevers hebben behoefte aan flexibiliteit en moeten hun arbeidsinzet mee kunnen laten bewegen met de verkoop van hun producten of diensten. Juist nu de economie wat aantrekt hoor ik veel verhalen van bedrijven in diverse sectoren dat ze het steeds drukker krijgen. Echter durven ze voor dit werk geen vaste mensen in dienst te nemen. Men wil flexibeler zijn voor het geval marktherstel niet doorzet. Er worden dus meer uren gedraaid, ingevuld door uitzendbureau’s en ZZP-ers . Veel extra vaste contracten komen er nog niet. Voor MKB-bedrijven zijn twee jaar doorbetaling bij ziekte, de re-integratieverplichtingen, de verschuldigde transitievergoeding, het moeilijk kunnen beëindigen van contracten bij gewijzigde omstandigheden en de nawerking van de WGA/WIA –last over tien jaar belangrijke belemmeringen. De verplichtingen rondom vaste contracten zijn in Nederland te ver doorgevoerd, waardoor partijen gaan kiezen voor andere arbeidsrelaties. Dit kan een zware wissel trekken op de toekomst van collectieve zaken zoals pensioen, arbeidsongeschiktheid en werkeloosheid. Werknemersorganisaties wijzen hier dan ook terecht op.

Het is volgens mij dan ook wenselijk om in dit kader een veel fundamentelere discussie te voeren over de vormgeving van arbeidsrelaties in de toekomst. Voor collectieve zaken moet worden gezocht naar andere uitgangspunten en grondslagen waardoor ook het onderscheid tussen vaste en losse dienstverbanden minder wordt. Op die manier zijn twee vliegen in één klap te slaan. Meer stabiele arbeidsrelaties en behoud van waardevolle sociale voorzieningen op langere termijn.